Sağaltır…
Kabuk bağlar yaralar,
Paylaşmakla acıyı…
Eğer kalmışsa hala bir umut kırıntısı
Özenle taşınır,
Birlikte beslenip, büyütülür,
O gelecek güzel günler adına…
Hele ki varsa arkanda,
Adına devlet denilen ortak bir organizasyonun
Sarıp sarmalar yaralarını,
Bin bir gücü oranında,
Dindirir acılarını…
Yavaş yavaş dönüştürür
Yaşama küskünlüğünden gelen o derin öfkeni.
Zamanla azalır ağrılar…
Sevince dönüşür kızgınlığın…
Huzurlu bir gülüşe terk eder,
Yanaklarında kurumuş olan o gözyaşların…
Şayet kayıtlı değilse adına,
Üzerinde yaşadığın topraklar…
Acıların da yasaklı olur,
Tıpkı kayıtlara geçmeyen adın gibi…
Kanar yaraların birer birer,
Dermansızlıktan…
Ve de çaresizlikten…
Kabarır öfken,
Sahipsiz ve kimsesizlikten…
Tükenir umudun…
Azalır yaşama olan tutkun…
Günün birinde dönüşmeyecekse sevince,
Her seferinde birikir,
Büyür ortaklaştıklarınla kolektif acıların.
Çünkü Kürt’sün…
Doğuştan yazılmış alnına,
Acı ve gözyaşıyla yoğrulmuş kaderin…
Değiştirmek mi?
Hiç kuşkusuz elindedir…
Kalmışsa hala birazcık umudun,
Bir de onu yeniden yaşatacak iradene eşlik edecek cesaretin…
22.06.2024