Çiqas raste nizanim, salan berê min ji hevalekî xwe bihîstibû.
Gor gotina wî, di salên 80’yî da Abdurrahman Qasimlo diçe Stockholmê.
Kurdên Bakur, ku wek penabêr li Stockholmê dijîn, ji bo Qasimlo konferanseke girseyî li dar dixin.
Di konferansê da Qasimlo di derbarê pirsgirêka Kurd da diaxife û ji bo rewş û armanca Kurdên Rojhilat jî wiha dibêje; „Em ji bo Îranê demoqrasî, ji bo Rojhilatê Kurdistanê jî otonomîyê dixwazin“.
Ev gotina Qasimlo li Kurdên Bakur xweş naçe…
Loma hinek radibin Qasimlo bi tundî rexne dikin, ku ew ji bo Rojhılatê Kurdistanê çima serxwebunê naxwaze…
Sedem vê yekê Qasimlo jî bersiva wan dide û ji wan ra wiha dibêje; „Ez ti car we û daxwazên we fêm nakim. Bi hezaran pêşmergê me hene, lê dîsa jî em cesaret nakin ku Kurdistaneke serbixwe bixwazin. Di destê we da çekek jî tune, hûn Kurdistaneke yekbuyî û serbixwe dixwazin…“
Sedem hevdîtinên di navbera Ocalan û rêvebirên Dewleta Tirk da tên kirin, daxwazên Kurdên Bakur ên ji bo statuya Kurdistanê carek din dîsa tên gengeşîkirin.
Her kurdek gor dilê xwe diaxife û dinivîse.
Ne ti kes li xwe û derdora xwe dinihêre, ne jî li şert û şurtên herêmê û dinyayê mêze dike.
Hinek dibêjin, „Ocalan ji bo îstikbala xwe kurdan difroşe!“
Hinek dibêjin, „Qandîl gotina Ocalan nake, heta ku ji destên wan werê ew dê Ocalan û gotinên wî pûç bikin!“
Hinek jî dibêjin, „Bendê PKKê di destê dewletên hêremê da ye. Qandîl, KCK û BDP ji gotinên Ocalan dernekevin jî, dewletên ku PKK kirine bin bandora xwe, ew dê vê pêvajoyê careke din dîsa buguherînin!“
Kesên ku van rexneyan dikin, ji daxwazên xwe yên ji bo Kurdistaneke serbixwe û federal misqalek berjêr nakevin…
Lê ji bo pêkhatina daxwazên xwe jî ti rêyeke zelal nîşan nadin.
Di mala xwe da, di nav zar û zêçên xwe da rûdinên û dibêjin, „bê serxwebun pirsa Kurd çareser nabe.“
An jî ji sibê hata êvarê li pê kar û barên xwe yê rojane diçin û piştra li ber computera xwe rudinên û dinivsînin, „çareserîya herî baş federasyon e.“
Lê bi çi awayî, ya jî bi çi rengî?
Ew jî ne kifş ne jî zelal e.
Bêguman ez jî Kurdistaneke azad û serbixwe dixwazim. Hemu dinya di bin baskê dewleteke cîhanî da were ba hev jî, ev daxwaza min nayê guhartin.
Ji ber ku ez jî dixwazim tama hemwelatîya dewleteke Kurd bigrim û jê têr bibim.
Ez bawerim piranîya kurdan jî wek min difikirin û di dilê wan hemuyan da jî daxwaza ji bo Kurdistaneke yekbûyî û serbixwe cîh digre.
Lê gelo ji bo pêkhatina dewleteke serbixwe xwedî daxwazbûn tenê bes e?
Ji bo vê mijarê mînaka herî balkêş jî ji me ne dûr e, ew li kêleka me ya çepê sekinîye. Navê wê jî Kurdistan e, Başûrê Kurdistanê ye…
Başûrê Kurdistanê ji vir bîst sal berê ji Îraqê qetîya.
Gelê Kurd li wir azad bû.
Ev deh sal e jî ji alî Kurdan va tê birêvebirin.
Kurdên Başûr ji bo dewleteke serbixwe gava herî girîng avêtin.
Îro ti leşkerekî İraqê bê riza Hukumeta Herêma Kurdistanê nikare gava xwe bavê ser axa Kurdistanê.
Serokê Herama Kurdistanê Mesud Barzanî di her firsendê da daxwaza xwe ya ji bo Kurdistaneke serbixwe tîne ziman. Lê dîsa jî gor dilê xwe nikare Kurdistaneke serbixwe îlan bike.
Ji ber ku ji bo serxwebuna Başûrê Kurdistanê, daxwaza kurdan bi tena serê xwe ne bes e. Ji bo wê bicîhbûna daxwaza wan, şert û mercên herêmê û razîbûna dewletên mezin jî pêwîst e.
Di vî warî da rewşa Kurdên Bakur hê bêtir xirab e.
Jibo Amerîka û dewletên Ewropî dewleta Tirk, ji Îraq û Îran û Surîyê cuda û xwedî ciheke taybet e.
Herwiha rewşa Kurdên Bakur jî ji rewşa Kurdên Başûr, Rojava û Rojhilat cudatir e.
Sedem vê yekê ye, ku di şertên îroyîn da avakirina Kurdistaneke serbixwe hê zor û zehmete. Kurdistaneke federal û xweser jî, bi danûstendineke xúrt va mimkûn e, ku di wê danûstendinê da jî kîjan alî bi hêz be, herî zêde gor riza wî alî dibe…
Îro di hevdîtinên dualî da alîyê alîyê bi hêz, bêguman dewlet e. Bi destpêkirina danûstendinan da jî, yê ku zêde kara wî çê bibe, ji îro da xûyaye, ew jî bê şik dîsa dewlet e.
Lê bi çi awayî dibe bila bibe, di encama da çi biqewıme jî, jew pêvajo ji bo herdu alîyan jî pêvajoyeke ne xirab e, bes ku ji îro şûnda şer bisekine û diha zêde xwîn nerije.
Ji ber ku, kîngê sîya çekan li ser sîyaseta Kurd rabe, wê demê sîyaseta Kurd jî azad dibe û bi derengî be jî ji xwe ra rêyeke rast dibîne…
10.01.2013
ikramoguz@navkurd.eu