Îro 63 roj e girtîyên Kurd di greva birçîbûnêda ne.
Belê, ne 63 deqe an jî 63 saet, îro tam 63 roj diqede.
Bi awayekî din, du meh û sê roj.
Gelo kî dikare cîhê bila bê sebep 63 saeta bê xwarin vexwarin bimîne.
Di meha rojîyê da bîle mirovên dîndar, 12 saeta rojîyê digrin, nîvê wî jî di xewê da derbas dikin.
Serokwezîr Tirk Erdoxan û mirovên derdora wî jî, xêncî meha rojîyê ne birçî mane, ne jî ji halê birçîyan hayîdar in…
Lê girtîyên Kurd, ew îro 63 roje nan û avê naxwin û saet bi saet, deqîqe bi deqîqe ber bi mirinê diçin…
Ji bo bikaranîna zimanên dayîkên xwe…
Rêvebirên dewletê kerr û lal in.
Xêncî Erdoxan deng ji kesî dernakeve û her kes li devê Erdoxan dinêre.
Serokwezîrê Tirk Erdoxan jî, çavê xwe digre û devê xwe vedike, çi gotinên ku ji mirov û mirovatîyê durtir û bîyanî hene, wan yekoyek li pê hev rêz dike.
Ne gotinên kesî dibhîze, ne jî li daxwazên girtîyan guhdarî dike. Ew bi vî awayî ne tenê bi girtîyên Kurd û Kurdan ra, bi hemû mirov û mirovatîyê ra jî neyartîyê dike û bi kirinên xwe roj bir roj ji mirovatîyê dûr dikeve.
Ji ber ku ew, serokwezîrê dewleta dagirker e. Ew dewleta dagirker e ku bi dehan caran xwîna Kurdan rijandîye û hê jî dirijîne… Erdoxan jî îro, wek selefên xwe, ne ku tenê girtîyên greva birçîbunê da, ew hemu Kurdan ji xwe û dewleta xwe ra neyar dibîne û carcaran bi bîr û bawerîyên wan ra, carcaran jî bi daxwazên wan ra dilîze…
Li alîyê din, Kurd jî bi hinek kirinên xwe carcaran alîkarîya Erdoxan dikin û karê wî sivik dikin. Wek hevserok û mebusên BDP’ê. Ew ji bo rawestandina greva birçîbunê dest ji dîtina rê û rêbazan berdane û bi Erdoxan ra ketine rikê. Erdoxan tiştekî dibêje, ew bersiva wî, ew tiştekî dibêjin Erdoxan jî bersiva wan bi tundî dide.
Ez bi xwe ne dikarim rê û rêbazan bidim ber hevserok û mebûsên BDP’ê, ne jî dikarim biryarên ku wan girtine biguherinim. Lê dikarim bêjim ku piştî roja 60’î ketina wan a greva birçîbûnê, ne daxwazên girtîyan tîne cîh, ne jî barê wan sivik dike…
Ew jî wek gelek kesên ji dûr va li vê mesele dinêrin û ji dur va mêranîyê dikin, wezîfa xwe ya aslî danîne alîkî û bi hinek karên vala ra zemanê xwe derbas dikin. Kursîyê parlamentoyê ji Erdoxan û hevalên wî ra hîştine, wek xortên 15 salî, di kuçe û kolanên bajaran da, bi polês û bekçîyan ra lîstika kulm û şîrmaqan dikin. Heger ku dibêjin bi kulm û şirmaqan va mesele hal dibe, ez jî dibêm, bila ew kulm û şîrmaqên xwe ji Erdoxan û Naîm Şahîn ra bihêlin…
Di vê meselê da tiştek din jî bala min dikşîne ku, ew jî, hinek gotin û nivîsên kurdên piştgirek in. Girtî ji bo bikaranîna zimanê zikmakî diçin mirinê, hinek kurdên piştgirek jî zimanê xwe yên zikmakî dane alîkî û bi zimanê dîya Erdoxan piştgirîya wan dikin.
Wek tê zanîn, sê daxwazên girtîyan hene, ji wan yek ji bo rabûna tecrîda li ser Ocalan e, du şertên din jî ji bo bikaranîna zimanê zikmakî ye.
Bi hezaran girtîyên Kurd di heps û zîndanan da ji bo bikaranîna zimanê xwe yên zikmakî li ber mirinê razane, lê piranîya rewşenbîr(!), sîyasetmedar, nivîskar û rojnamevanên Kurd jî bi wan ra piştgirîya xwe, bi zimanê Erdoxan bikartînin.
Nîyet û mexseda wan çi dibe bila bibe, xwe bi çi awayî bi nav dikin bila bikin, piştgirîyên wan ên bikaranîna zimanê Tirkî, wan ji girtî û daxwazên girtîyan dûr dixîne û wan nêzîkî Erdoxan dike…
Wek mînak, heger ji destpêka greva birçîbûnê va, hevserok û mebûsên BDP’ê di parlamentôyê da, memûr û mamosteyên Kurd di daîre û mekteban da, bazirgan û karmendên Kurd di bazar û karxanan da, rewşenbîr û sîyasetmedarên Kurd di cemaatên giregir da, rojnamevan û nivîskarên Kurd di kovar û rojnamada, xort û keçên Kurd jî di kuçe û kolanan da dest ji zimanê Tirkî berdabana û tênê Kurdî bikaranîbana, greva birçîbûnê îro negihîşta encama xwe, Erdoxan jî çavê xwe nedigirt û bi vî awayî nediaxifî.
Mele Abdulahê Tîmoqî, heftekî berê bala vê yekê kiştandibû û di facêbookê da hevokek parvekiribu. Digot;
„Bi sedan însan 56 roj in ji bo zimanê kurdî xwe birçî dihêlin.
Ji kerema xwe hûn jî 56 rojan xwe bê tirkî bihêlin!“
Ez jî îro dibêjim, Kurdno, rewşenbîr û nîvîskarno, sîyasetmedar û ronakbîrno, ji dûr va mêranîyê nekin û li ser bedena kesî ji xwe ra welatek ava nekin.
Heger hûn jî wek girtîyên di greva birçîbûnê da, mafên bikaranîna zimanê zikmakî dixwazin û daxwazên wan jî maqûl dibînin û bi wan ra piştevanîyê dikin, dest ji slogan û aqilbendîyê berdin, berê zimanê xwe yên zikmakî di jîyana xwe ya rojane da bikarbînin. Pişt ra jî bi wan ra, piştewanîya xwe, wek daxwazan wan, bi zimanê Kurdî va bînin cîh…
Ji bo vê yekê wext he jî ne dereng e!..
13.11.2012
ikramoguz@navkurd.eu
